Rozdział II

Nie mogłam wstać. Najchętniej leżałabym tak cały dzień, ale szkoła sama do mnie nie przyjdzie. Tata powiedział, żebym zjadła śniadanie, a o mnie po szkole odbierze. Zsunęłam się z łóżka i powlokłam się pod prysznic. Trochę oprzytomniałam. Ubrałam się i zjadłam śniadanie (płatki na mleku, bo nic lepszego nie miałam ochoty zrobić). Już szukałam kluczy, gdy ktoś zza okna krzyknął moje imię. Zabrałam torbę i klucze i wyszłam. Przed furtką stał Brandon. Boże, co za głupek. Po co on tu przychodzi? Ja go prawie nie znam, no ale…

-Hej! Przyszedłem po ciebie.

-Widzę. –wymamrotałam. Szybko poprawiłam sobie włosy, bo przypomniałam sobie co wczoraj mówiła Cassie.

-Ładny dom.

-Dziękuję.

-Idziemy?

-Pewnie. – Szliśmy w milczeniu, ja bałam się  cokolwiek powiedzieć.

-Nie napisałaś wczoraj. Smsa. –przerwał milczenie Brandon.

-Tak, wiem.

-W takim razie nie mam twojego numeru. To niesprawiedliwe. Puść sygnał.

         Wyjęłam  swój telefon (który jak na złość wcisnął się na dno torby) i znalazłam numer chłopaka. Nacisnęłam słuchawkę.

-Dobra, mam. Dziękuję.

         Na skrzyżowaniu ulic Magnolie Street i Castle Road stała Cassie. Najwyraźniej na mnie czekała.

-Hej. –wymamrotała i wlepiła oczy w Brandona. Jedyna rzecz, która mogła się teraz wydarzyć i która by mnie ucieszyła,  to to, żeby Cassie odwróciła wzrok.

-Hej. Dołączysz do nas? –zapytałam.

-Okey.

         No i szliśmy tak do szkoły, Brandon, Cassie i ja. Uczniowie idący ulicą dziwnie się na nas gapili. Cassie najwyraźniej zadowolona, że idzie z najpopularniejszym chłopakiem w szkole, uśmiechała się do ucha do ucha. Do szkoły weszliśmy o godzinie 7⁴⁵. Weszłam do szatni i szybko się przebrałam.

-Gdzie mamy geografię? –zapytałam nie mając zielonego pojęcia , w której klasie odbywają się zajęcia.

-Na drugim piętrze, klasa numer 32. –powiedział Brandon.- Chodźmy.

         Poszliśmy na drugie piętro. Pod klasą numer 32 stała już gromadka dzieciaków. Zadzwonił dzwonek i usiadłam w ławce obok Brandona. Pani Norwess (uczyła nas historii i geografii) rozpoczęła lekcję. Po dziesięciu minutach lekcji, ktoś dźgnął mnie ołówkiem w plecy.

-Auu! Co? –zapytałam, odwracając się do Cassie.

         Wcisnęła mi tylko karteczkę w dłoń i szepnęła coś swojej koleżance z ławki. Napisała: KOŃCZYMY LEKCJE O 14⁰⁰. IDZIEMY OD RAZU DO KAWIARNI NA JAKIEŚ CIACHO? JA STAWIAM. CO TY NA TO?

-Ja chciałem cię dziś zaprosić na kręgle…-zaczął Brandon.- No, ale nie obrażę się jeśli pójdziesz z Cassie…

-Sorki…Ona była pierwsza… -wyjąkałam. Miałam całkowity mętlik w głowie. Od wczoraj go znam, a on już mnie zaprasza na randki? I to jeszcze najpopularniejszy chłopak w szkole.

-Okey. Ale ja jutro zaklepuję popołudnie z tobą, dobra?

-Yyy…pewnie. –otrząsnęłam się z szoku, wzięłam ołówek do ręki i na odwrocie kartki napisałam: JASNE.

         Po geografii czekał mnie angielski. Siedziałam sama, bo Brandon na angielski chodzi z grupą podstawową. Lekcja była nudna, bo tylko powtarzaliśmy wiadomości z poprzedniego roku. Wykazałam się, oczywiście.

         Minęła ostatnia lekcja. Cassie i ja wychodziliśmy już ze szkoły, gdy nagle usłyszałam czyjś krzyk. Za szkołą stało kilkudziesięciu uczniów.  Pomiędzy nimi działa się jakaś akcja. Podeszłam bliżej. Stała tam jakaś czarnowłosa, niska dziewczynka o bladej twarzy i dwóch tęgich chłopaków. Jeden ją popychał, a drugi publicznie ją wyśmiewał.

-Co to za dziewczyna? –zapytałam Cassie.

-Lea Middleton. Chodzi z nami do klasy. Siedzi naprzeciwko mnie. –powiedziała.

-Dlaczego oni jej nie pomogą?! –zapytałam oburzona, bo jeden z chłopców kopnął ją z brzuch.

-Lily, wszyscy w szkole się ich boją. To są bracia Carrowowie. Ich ojciec jest dyrektorem tej szkoły. Ma wszystkich nauczycieli w kieszeni.

-Trzeba coś w tym zrobić! –powiedziałam i ruszyłam raźnym krokiem ku braciom Carrow.

-Nie, Lily! Pożałujesz tego! –krzyknęła za mną Cassie.

-Trudno. –przepchnęłam się pomiędzy tłumem. –Ej! Wy! Zostawcie ją!

         Carrowowie rozejrzeli się po tłumie, a później jeden z nich powiedział:

-Ooo…ktoś się nam sprzeciwia. Trzeba cię nauczyć kto rządzi w tej szkole.

-No więc…my! –powiedział drugi. –Wpoimy ci to do twojej rudej mózgownicy.

         Lea zerwała się z miejsca i uciekła. Pode mną kolana się ugięły, bo chłopaki ruszyli w moją stronę.

-Teraz rozkwasimy ci tą twoją uroczą buźkę.

         Byli już o stopę ode mnie. Jeden podniósł już rękę. Pięść była kilka centymetrów przed mym nosem. Świetnie, jeden dzień w szkole i już nie żyję. Nagle poczułam jakby mi ktoś wpuścił helu do płuc. Błysnęło.

***

Otworzyłam oczy. Nade mną klęczeli Brandon i Cassie.

-No dziewczyno, co to było? –zapytał chłopak.

-Co ja…takiego zrobiłam? –wymruczałam. Strasznie bolała mnie głowa.

-Lily? Ty… to było…dziwne. –powiedziała Cassie.

-Uniosłaś się… parę centymetrów nad ziemią, potem…coś błysnęło , ale to nie był taki zwykły błysk czy coś. To coś błysnęło od ciebie. I nagle ten Carrow wyleciał w powietrze. Zatrzymał się dopiero paręnaście metrów dalej.

         Zatkało mnie. Co ja niby zrobiłam? Nie, to było złe pytanie. JAK ja to zrobiłam???

-Ale…jak?

-To jest dopiero pytanie.

-Wszyscy to widzieli? –zapytałam przerażona.

-No…nie wszyscy. Jak uniosłaś się w górę to wszyscy się przestraszyli i uciekli. Carrow zabrał swojego brata i też uciekł.

-Och mój Boże…I co teraz?

-No mam nadzieję, że to wszystko się wyjaśni. –powiedział Brandon i pomógł mi wstać. -Mogę iść z wami do kawiarni?

-No pewnie. –powiedziała Cassie otrzepując mi bluzę.

-Lily! –usłyszałam głos ojca.

-O nie! –jęknęłam, bo przypomniałam sobie, że ojciec miał mnie odebrać.–Tata miał mnie odebrać. –podbiegłam do samochodu i powiedziałam –Tato, przepraszam, ale umówiłam się z kolegami. Mogę?

-Oczywiście. Znalazłaś nowych przyjaciół? Bardzo się cieszę. Może gdzieś was podwieźć?

Nie, dzięki. Przejdziemy się.

         Podeszłam do moich przyjaciół i razem poszliśmy do kawiarni „ Pod różą”. Zajęliśmy stolik przy oknie. Zamówiliśmy po coli i każdy z osobna zaczął gorączkowo rozmyślać. Za każdym razem gdy ktoś z nas coś powiedział, to jego hipoteza stawała się coraz bardziej nieprawdopodobna od poprzedniej.

-A może… -zaczęła Cassie, ale ja jej przerwałam.

-Słuchaj, to nie mam sensu. Wygadujemy głupoty.

-Dziewczyny…albo nie…to głupia legenda…

-Mów. Przynajmniej się pośmiejemy.

-Bo widzicie…kiedyś  krążyła taka legenda. Była jakaś kraina. Po kilkunastu latach miała pojawić się królowa, a potem wydać na świat córkę. Całej nie znam. Wiem tylko, że w niej było coś o magicznych zdolnościach. Królowa umarła, córka nadal żyje, a jak tak córka pozna kogoś tam, to coś tam coś.

-Hahahaha okey. Chodźmy do biblioteki. –powiedziała Cassie. –Jest za rogiem.

         No więc zapłaciliśmy za colę i poszliśmy do biblioteki. Przy wejściu siedziała jakaś starsza pani. Cassie szepnęła mi, że to pani Pince, bibliotekarka. Chyba spała, bo miała zamknięte oczy i głośno chrapała. Zaczęliśmy gorączkowo przeszukiwać półki.

-Jest! –krzyknął Brandon. –Mam ją!

__________________________________________________________________________________________________________________

Następny rozdział :) Czekam na wasze opinie.