Rozdział VI

W poniedziałek była okropna pogoda. Cały ranek padało. Wiał wiatr i chcą czy nie chcąc musiałam założyć do szkoły cieplejszą kurtkę i szalik. Nienawidzę szalików. Po prostu nienawidzę. Zrobiłam sobie trzy kanapki, bo po pierwsze nie jadłam śniadanie, a po drugie Cassie zapowiedziała, że ona chętnie by coś zjadła w szkole.

         Brandon wyszedł dwie godziny wcześniej do szkoły, bo ze swoją drużyną siatkarzy miał mieć trening. Ominęło go śniadanko.

         Gdy doszliśmy do szkoły, w szatni czekał na nas Brandon.

-Hej. Po szkole mamy trening. –powiedział do nas.

-Co? Jaki trening? –zadziwiła się Cassie.

-No… naszych mocy. –powiedział takim tonem, jakby to było oczywiste.

-Naszych mocy? My nie umiemy nad nimi kontrolować. –powiedziałam.

-Spróbuj coś przywołać. –zwrócił się do Cassie. -No na przykład –rozejrzał się- tego buta.

         Wyciągnęła rękę i skupiła się mocno na tym, aby tego buta przywołać. Nic się nie stało.

-No i co? –zapytała.- Lily ma rację. Nie umiemy nad tym kontrolować.

- To się nauczymy. Teraz spadam, mam jeszcze trening siatkarski.

         Poszłyśmy na pierwszą w tym dniu lekcję- fizyka. Starałam się nie jeść tych kanapek. Chciałam je zostawić na trening. W szkolnym sklepiku kupiłam jabłko. Oczywiście podzieliłam się nim z Cassie, bo patrzyła na mnie takim wzrokiem… Dzięki Bogu Brandona nie było, bo cały dzień grał w siatkówkę (jutro miał zawody). Jeszcze musiałabym się z nim dzielić jabłkiem i co by było? Nie miałabym co jeść.

         Po matematyce weszłam z Cassie do szatni. Brandon stał nad uchem i nas pospieszał.

-Dobra, dobra nie drzyj się! Gdzie my w ogóle idziemy?

-Do…

-Hej Brandon! –pojawiła się Lisa.

-Hej. Idziemy do…

-Wybierzesz się z nami do kina?- zapytała.

-Szlag! –mruknął pod nosem.- Nie, mam inne zajęcia. Pójdziemy do…

-Szkoda. Jakby co to dzwoń. –powiedziała i odeszła.

-CHOLERA JASNA! PÓJDZIEMY DO STARYCH MAGAZYNÓW NA SKRAJU MIASTA!!! –krzyknął zdenerwowany.

-Ciszej! –szepnęłam.

-Sorki, zdenerwowałem się.

-Pójdziemy do… pójdziemy do… pójdziemy do… -chichotała Cassie po drodze.

         Do starych magazynów droga prowadziła później przez pola.

-Ale tu mokro. –jęczałam.

-Mokro, mokro. –powiedział Brandon i otworzył drzwi. Były otwarte.

         Było ciemno. Gdy Brandon zapalił światło, trochę się rozjaśniło. Po prawej stronie stały 4 krzesła, a resztę przestrzeni zajmowały puste beczki. Wyglądało trochę ponuro. Rozległ się huk. To Cassie przewróciła jedną z beczek.

-Dobra. Zaczynamy. –powiedział Brandon.- Cassie, jak zrobiłaś to z przywołaniem ręcznika?

-No… tak jakoś… nie wiem. Po prostu wyciągnęłam rękę. O tak. –wyciągnęła prawą rękę zatrzymując ją tuż przed moim nosem.

-A powiedziałaś coś wtedy może?

-Nie…

-To jak to się mogło stać?

-Nie wiem. Ja po prostu tego potrzebowałam. Pomyślałam, że chciałabym aby ten ręcznik znalazł się w mojej dłoni i …

-To jest to! –krzyknęłam. – Ona musi tego chcieć! Potrzebować!

-No tak, Lily! Jesteś genialna! –powiedział i pocałował mnie w czoło.

         Nie wyglądał tą sytuacją zmieszany. Pobiegł po beczki. Ja natomiast spłonęłam rumieńcem i spojrzałam na Cassie. Uśmiechała się z wyższością, a potem jej mina przybrała postać zwrotu „a nie mówiłam?”. Posłałam jej zabójcze spojrzenie.  Po chwili pojawił się Brandon z jedną małą beczką.

-Posłuchaj Cassie. Będziesz musiała przywołać myślami te beczkę. Po prostu zapragnij by znalazła się w twojej dłoń. Chciej tego!

-Okey, okey. Postaram się. –Cassie mocno zacisnęła oczy i wyciągnęła rękę. Brandon przypatrywał się jej uważnie. Ja zerkałam raz na beczkę, a raz na moją przyjaciółkę. Nic się nie działo. –Cholera. –mruknęła Cassie otwierając oczy.

-Spokojnie. Jeszcze raz.

         Cassie ponownie zamknęła oczy. Tym razem pomyślała na głos:

-Chcę, by ta beczka znalazła się w moich dłoniach! –zdając sobie sprawę z tego, że nic się nie dzieje, spróbowała jeszcze raz- Chcę, by ta beczka znalazła się w moich dłoniach! Chcę, by ta beczka znalazła się w moich dłoniach! Chcę, by ta beczka znalazła się w moich dłoniach! Chcę…chcę… chcę…

-Stop.

-Wiem, jestem beznadziejna. –oświadczyła.

-Nie, nie jesteś. Musisz tylko ćwiczyć. –Brandon miał anielską cierpliwość.- To ty może odpocznij, a ja zajmę się Lily. Lily, pozwól.

         Podeszłam niepewnie.

-Ja spróbuję cię zaatakować, a ty mnie odepchnij. Tylko nie używaj rąk!

-Dobra.

         Moje próby były tak samo bezowocne jak Cassie. Nie mam zielonego pojęcia jak mi się to wcześniej udało. Nie wiem. Kiedy  atakował mnie Brandon, wiedziałam, że nic mi nie zrobi, a przy braciach Carrow czułam, że znalazłam się w prawdziwym niebezpieczeństwie. Tak! To jest to! Muszę wiedzieć, że coś mi grozi! Ale jak mam to poczuć przy Brandonie? To jest niemożliwe.

-Taaak! Udało się! Lily! Brandon! Udało mi się!!! –dobiegł nas krzyk Cassie.

         Oboje do niej podeszliśmy. Trzymała w ręku beczkę. Najprawdopodobniej użyła mocy. Brandon popatrzył najpierw na beczkę, potem w miejsce gdzie ona stała, a później na Cassie.

-Udało ci się?

-Tak! –powiedziała rozpromieniona.

-Jesteś świetna! Jak to zrobiłaś? –zapytałam.

-No… pomyślałam, że jeśli to nie znajdzie się w moim ręku to moje życie może być narażone na niebezpieczeństwo. Może mi się coś stać, lub wam. I wtedy poczułam, że beczka ląduje  w mojej ręce!

-Gratuluję! –uścisnęłam Cassie, ale Brandon tylko patrzył się osłupiały.- A tobie co się stało?

-Ja… cieszę się. –naglę promiennie się uśmiechnął. Podbiegł do nas i obie nas uścisnął jednocześnie. –Cassie zrób to dla mnie i spróbuj jeszcze raz, ale na większej beczce.

         Cassie rozejrzała się i zacisnęła powieki. Z wysiłku zrobiła się czerwona na twarzy. Już myślałam, że jej się nie uda, gdy już ku nam szybowała ogromna beczka.

-Uuu… chyba im większy przedmiot, tym jest mi ciężej. –oznajmiła.

-Świetnie się spisałaś! Genialnie! –powiedział i poklepał ją po plecach.

-A tobie jak idzie Lily? –zapytała mnie.

-Marnie. Zdałam sobie sprawę, że wcale się nie boję, bo wiem, że Brandon mi nic nie zrobi. Dlatego właśnie mi się nie udaje.

         Nagle ktoś złapał mnie od tyłu. Z początku sparaliżowało mnie ze strachu, ale potem poczułam wewnętrzną siłę i mojego oprawcę odrzuciło do tyłu.

-Auu!

-Lily! –wrzasnęła Cassie. –Gdzie Brandon???

-Tu jestem…-doszedł nas jego głos. Leżał tam, gdzie przed chwilą leżał mój oprawca.

-Co ci…

-To twoja sprawka. –zaśmiał się i już był obok nas. –Użyłaś mocy.

-Ale nie wobec ciebie…

-Właśnie, że wobec mnie. Nie zauważyłaś jak zniknąłem? Podszedłem od tyłu i objąłem cię. Ty się wystraszyłaś i łup! Już mnie nie ma! –zaśmiał się. –Dalej się mnie nie boisz?

-Ani trochę. –powiedziałam. Nagle poczuła w sobie jakąś pewność siebie, szczęście, że udało mi się!

______________________________________________________________________________________________________________________

Wiecie, to zbytnio też nie ma sensu, bo 1 osoba to  tylko komentuje. Chyba przestanę pisać ;c